قصه

..

کک به تنور

مورچه خاک به سر

کلاغ پر ریزون

درخت برگ ریزون

خاک گل آلود

گندم سر به گل

..

(نسل بعد هم اینها را حفظ خواهد کرد؟)

8

..

8

888

88...88

888.....888

8888.......8888

88888.........88888

..

گر به خود آیی به خدایی رسی

حداقل روزی 20 دقیقه با خودت صحبت کن

هیچ کس به اندازه ی خودت تو را دوست ندارد

هیچ کس به اندازه ی خودت به تو اطمینان ندارد

هیچ کس به اندازه ی خودت برای تو خالصانه دعا نمی کند

هیچ کس به اندازه ی خودت به تو ایمان ندارد

هیچ کس به اندازه ی خودت تو را نمی شناسد

و به یاد داشته باش، روزی که بنده ای را به خدا ترجیح دهی حتی خود را از دست داده ای

زبان خاموشی

..

داشتم برایشان صحبت می کردم
در میان کلماتم هر کس به دنبال چیزی بود
ولی در جواب سوالاتم همه حقیقت را بهانه کردند
اما فقط بهانه بود
میانشان دخترکی بود که ظاهری آرام تر از بقیه داشت
نزدیکتر رفتم
همچنان که به چشمانش خیره شده بودم مقابل او ایستادم
حضورم را تا چند لحظه حس نکرد
بین من و او چه ها گذشت نمی دانم
انگار چشمانم به او دوخته شده بود
به حرفهایم ادامه می دادم تا کسی متوجه نشود
به زمین نگاه می کرد
شاید می خواست افکارش را به من منتقل کند

ناگهان به خودش آمد
سرش را بلند کرد نفس عمیقی کشید و
متوجه چشمان من شد ولی هنوز قدرت جدا شدن از او شاید هم روح او را نداشتم
به من نگاه کرد سرش رابه سمت شانه ی چپش خم کرد و لبخندی زد
او با من چه کرد

..

جايی همين نزديکيها

آرام ٫ساکت٫ خسته
لب جويی به ديوار تکيه داده بود
آيا واقعا خواب بود يا فقط نمی خواست چيزی را ببيند شايد هم کسی را
و من بعد از مکث کوتاهی بی اعتنا از کنار او گذشتم
برگ های پاييز بر شانه هايش سنگينی می کرد

زانو هايش را -مانند نوزادی در شکم مادرش ـ در آغوش گرفته بود و بر زيرانداز کاغذيش نشسته بود
لباس نارنجی نه چندان تميزی بر تن داشت ولی با همه ی آنها يک تفاوت برزگ داشت
مردم در جنب و جوش بودند٫ بعضی آرام بعضی تند همه از مقابل او می گذشتند و او همچنان با چشمان بسته منتظر گذر زمان بود
نمی دانم خواب بود يا نه ولی برايش آرزو کردم

......

..

مراعمری به دنبالت کشاندی

..

مرا عمری به دنبالت کشاندی
سرانجامم به خاکستر نشاندی
ربودی دفتر دل را و افســـــــوس ؛
که سطری هم از اين دفتر نخواندی
گرفتم عاقبت دل بر منت سوخت
پس از مرگم سرشکی هم فشاندی
گذشت از من ، ولی آخر نگفتی
که بعد از من به اميد که ماندی ؟

..

صدای پای آب

..

روح من در جهت تازه اشيا جاری است

روح من کم‌سال است

روح من گاهی از شوق، سرفه‌اش می‌گيرد

روح من بيکار است

قطره‌های باران را، درز آجرها را، می‌شمارد

روح من گاهی، مثل يک سنگ، سر راه حقيقت دارد

..

من به سيبی خوشنودم

و به بوييدن يک بوته‌ی بابونه

من به يک آينه، يک بستگی پاک قناعت دارم

من نمی‌‌خندم اگر بادکنک می‌‌ترکد

و نمی‌خندم اگر فلسفه‌ای، ماه را نصف کند

..

زندگی رسم خوشايندی است

زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ

پرشی دارد اندازه‌ی عشق

زندگی چيزی نيست كه لب تاقچه‌ی عادت

از ياد من و تو برود

..

هر كجا هستم، باشم

آسمان مال من است

.پنجره، فكر، هوا، عشق، زمين مال من است

.چه اهميت دارد

گاه اگر می‌رويند قارچهای غربت؟

..

آيين مستان

..

من از آنکه گشتم به مستي هلاک

به آيين مستان بريدم به خاک

به آب خرابات غسلم دهيد

پس آنگاه بر دوش مستم نهيد

به تابوتي از چوب تاکم کنيد

به راه خرابات خاکم کنيد

مريزيد بر گور من جز شراب

مياريد در ماتمم جز رباب

مبادا عزيزان که در مرگ من

بنالد بجز مطرب و چنگ زن

تو خود حافظا سر ز مستي متاب

که سلطان نخواهد خراج از خراب

..

!!!

شد دو بار

....

به مناسبت هفتاد و هفتمين سالروز تولد سهراب سپهری

یاد سهراب بخیر

که اگر بود صدا در می داد

چه کسی بود صدا زد سهراب؟

و من آهسته به او میگفتم

هیچکس بود صدایت می زد

با تو هستم سهراب

حرف های تو همه مثل یک تکه چمن روشن بود

یاد داریم به ما میگفتی

آب را گل نکنیم

آب را همه فهمیدند

مردم این سر رود

و چه کردند با آن

مردم آن سر رود؟

آب را خون کردند

چه به کارون کردند

نخلها پوسیدند

سروها خشکیدند

در گلستانه نه بوی علفی می آمد

و نه گل در دل آبادی

در پی نوری و لبخندی بود

ریشخندی شاید

اهل آبادیها سر رسیدن انبوه

و ز هر رهگذری پرسیدند

خانه دوست کجاست؟

و چنان تند و شتابان رفتند

که ترک خورد همه چینی تنهائیشان

چه حکایت کنم از گونه هایی که تو در خواب و همه تار میشد

چه حکایت کنم از بمبهایی که تو در خواب و همه افتادند

و هواپیمایی که از آن اوج هزاران پایی

بمب میریخت به خاک

و نمی اندیشیدکه به قانون زمین بر بخورد

جنگ خونینی بود

نه چنان جنگ خونین انار و دندان

نه چنان حمله کاشی مسجد به سجود

قتل بود از پی قتل

نه چنان قتل مهتاب به فرمان نرون

و تو میگفتی

من نمیخندم اگر بادکنک می ترکد

خوب شد رفتی و چشم تو ندید

خانه ها می ترکد

و من از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم

حرفی از جنس زمان نشنیدم

هیچ چشمی عاشقانه به زمین خیره نبود

با همه مردم شهر زیر باران رفتم

چشمها را شستم

جور دیگر نتوان دید

آنگاه دانستم

کار من نیست شناسایی راز گل سرخ

کار ما شاید اینست

که در اندوه گل سرخ شناور باشیم

خوش به حالت سهراب

اهل کاشان بودی

اهل کاشان ماندی

اهل کاشان مردی

سوره تماشا

به تماشا سوگند

و به آغاز كلام

و به پرواز كبوتر از ذهن

واژهاي در قفس است

..

حرفهايم مثل يك تكه چمن روشن بود

من به آنان گفتم

آفتابي لب درگاه شماست

كه اگر در بگشاييد به رفتار شما مي تابد

و به آنان گفتم

سنگ آرايش كوهستان نيست

همچناني كه فلز زيوري نيست به اندام كلنگ

در كف دست زمين گوهر ناپيدايي است

كه رسولان همه از تابش آن خيره شدند

پي گوهر باشيد

لحظه ها را به چراگاه رسالت ببريد

و من آنان را به صداي قدم پيك بشارت دادم

و به نزديكي روز و به افزايش رنگ

به طنين گل سرخ

پشت پرچين سخن هاي درشت

و به آنان گفتم هر كه در حافظه چوب ببنيد باغي

صورتش در وزش بيشه شور ابدي خواهدماند

هر كه با مرغ هوا دوست شود

خوابش آرامترين خواب جهان خواهد بود

آنكه نور از سر انگشت زمان برچيند

مي گشايد گره پنجره ها را با آه

زير بيدي بوديم

برگي از شاخه بالاي سرم چيدم گفتم

چشم راباز كنيد آيتي بهتر از اين مي خواهيد ؟

مي شنيدم كه بهم مي گفتند سحر ميداند سحر

..

سر هر كوه رسولي ديدند

ابر انكار به دوش آوردند

باد را نازل كرديم تا كلاه از سرشان بردارد

خانه هاشان پر داوودي بود

چشمشان رابستيم

دستشان را نرسانديم به سرشاخه هوش

جيبشان را پر عادت كرديم

خوابشان را به صداي سفر آينه ها آشفتيم

سكوت

دلا شب ها نمي نالي به زاري

سر راحت به بالين مي گذاري

تو صاحب درد بودي ناله سر كن

خبر از درد بيدردي نداري

بنال اي دل كه رنجت شادماني است

بمير اي دل كه مرگت زندگاني است

مياد آندم كه چنگ نغمه سازت

ز دردي بر نيانگيزد نوايي

مياد آندم كه عود تار و پودت

نسوزد در هواي آشنايي

دلي خواهم كه از او درد خيزد

بسوزد عشق ورزد اشك ريزد

به فريادي سكوت جانگزا را

بهم زن در دل شب هاي و هو كن

و گر ياري فريادت نمانده است

چو مينا گريه پنهان در گلو كن

صفاي خاطر دل ها ز درد است

دل بي درد همچون گور سرد است

نه... من ديگر نمي خندم

..

نه من ديگر بروي ناكسان هرگز نمي خندم

ديگر پيمان عشق جاوداني

با شما معروفه هاي پست هر جايي نمي بندم

شما كاينسان در اين پهناي محنت گستر ظلمت

ز قلب آسمان جهل و ناداني

به دريا و به صحراي اميد و عشق بي پايان اين ملت

تگرگ ذلت و فقر و پريشاني و موهومات مي باريد

شما ،‌كاندر چمن زار بدون آب اين دوران توفاني

بفرمان خدايان طلا ،‌ تخم فساد و يأس مي كاريد ؟

شما ، رقاصه هاي بي سر و بي پا

كه با ساز هوس پرداز و افسونساز بيگانه

چنين سرمست و بي قيد و سراپا زيور و نعمت

به بام كلبه ي فقر و بروي لاشه ي صد پاره ي زحمت

سحر تا شام مي رقصيد

قسم : بر آتش عصيان ايماني

كه سوزانده است تخم يأس را درعمق قلب آرزومندم

كه من هرگز ، بروي چون شما معروفه هاي پست هر جايي نمي خندم

پاي مي كوبيد و مي رقصيد

ليكن من ... به چشم خويش مي بينم كه مي لرزيد

مي بينم كه مي لرزيد و مي ترسيد

از فرياد ظلمت كوب و بيداد افكن مردم

كه در عمق سكوت اين شب پر اضطراب و ساكت و فاني

خبر ها دارد از فرداي شورانگيز انساني

و من ... هر چند مثل ساير رزمندگان راه آزادي

كنون خاموش ،‌در بندم

ولي هرگز بروي چون شما غارتگران فكر انساني نمي خندم

..

معشوقه به سامان شد تا باد چنین بادا

..

معشوقه به سامان شد تا باد چنین بادا
کفرش همه ایمان شد تا باد چنین بادا

..

ملکی که پریشان شد از شومی شیطان شد

باز آن سلیمان شد تا باد چنین بادا

..

یاری که دلم خستی در بر رخ ما بستی

غمخواره یاران شد تا باد چنین بادا

..

هم باده جدا خوردی هم عیش جدا کردی

نک سرده مهمان شد تا باد چنین بادا

..

زان طلعت شاهانه زان مشعله خانه

هر گوشه چو میدان شد تا باد چنین بادا

..

زان خشم دروغینش زان شیوه شیرینش

عالم شکرستان شد تا باد چنین بادا

..

شب رفت صبوح آمد غم رفت فتوح آمد

خورشید درخشان شد تا باد چنین بادا

..

از دولت محزونان وز همت مجنونان

آن سلسله جنبان شد تا باد چنین بادا

..

عید آمد و عید آمد یاری که رمید آمد

عیدانه فراوان شد تا باد چنین بادا

..

ای مطرب صاحب دل در زیر مکن منزل

کان زهره به میزان شد تا باد چنین بادا

..

درویش فریدون شد هم کیسه قارون شد

همکاسه سلطان شد تا باد چنین بادا

..

آن باد هوا را بین ز افسون لب شیرین

با نای در افغان شد تا باد چنین بادا

..

فرعون بدان سختی با آن همه بدبختی

نک موسی عمران شد تا باد چنین بادا

..

آن گرگ بدان زشتی با جهل و فرامشتی

نک یوسف کنعان شد تا باد چنین بادا

..

شمس الحق تبریزی از بس که درآمیزی

تبریز خراسان شد تا باد چنین بادا

..

از اسلم شیطانی شد نفس تو ربانی

ابلیس مسلمان شد تا باد چنین بادا

..

آن ماه چو تابان شد کونین گلستان شد

اشخاص همه جان شد تا باد چنین بادا

..

بر روح برافزودی تا بود چنین بودی

فر تو فروزان شد تا باد چنین بادا

..

قهرش همه رحمت شد زهرش همه شربت شد

ابرش شکرافشان شد تا باد چنین بادا

..

از کاخ چه رنگستش وز شاخ چه تنگستش

این گاو چو قربان شد تا باد چنین بادا

..

ارضی چو سمایی شد مقصود سنایی شد

این بود همه آن شد تا باد چنین بادا

..

خاموش که سرمستم بربست کسی دستم

اندیشه پریشان شد تا باد چنین بادا

..

..

نداي آغاز

..

كفش‌هايم كو

چه كسي بود صدا زد: سهراب؟

آشنا بود صدا مثل هوا با تن برگ

مادرم در خواب است

ومنوچهر و پروانه، و شايد همه مردم شهر

شب خرداد به آرامي يك مرثيه از روي سر ثانيه‌ها مي‌گذرد

و نسيمي خنك از حاشيه ي سبز پتو خواب مرا مي‌روبد

.بوي هجرت مي‌آيد

:بالش من پر آواز پر چلچله‌هاست

صبح خواهد شد

.و به اين كاسه آب

آسمان هجرت خواهد كرد

.بايد امشب بروم

من كه از بازترين پنجره با مردم اين ناحيه صحبت كردم

حرفي از جنس زمان نشنيدم
هيچ چشمي عاشقانه به زمين خيره نبود

.كسي از ديدن يك باغچه مجذوب نشد

هيچكس زاغچه اي را سر يك مزرعه جدي نگرفت

من به اندازه يك ابر دلم مي‌گيرد

وقتي از پنجره مي‌بينم حوري

دختر بالغ همسايه
پاي كمياب ترين نارون روي زمين فقه مي‌خواند
چيزهايي هم هست

لحظه‌هايي پر اوج

مثلاً شاعره‌اي را ديدم

آن چنان محو تماشاي فضا بود

كه در چشمانش آسمان تخم گذاشت

و شبي از شب‌هامردي از من پرسيد

تا طلوع انگور، چند ساعت راه است؟

بايد امشب بروم
بايد امشب چمداني را
كه به اندازه ي پيراهن تنهايي من

جا دارد، بردارم

،و به سمتي بروم

كه درختان حماسي پيداست

رو به آن وسعت بي واژه كه همواره مرا مي‌خواند

.يك نفر باز صدا شد

سهراب! كفش‌هايم كو؟

..

ياد باد

روز وصل دوستداران ياد باد

ياد باد آن روزگاران ياد باد

کامم از تلخی غم چون زهر گشت

بانگ نوش شاد خواران ياد باد

گر چه ياران فارغند از ياد من

از من ايشان را هزاران ياد باد

اين زمان در کس وفاداری نماند

زان وفاداران وياران ياد باد

مبتلا گشتم در اين بند وبلا

کوشش آن حقگزاران ياد باد

گر چه صد رود است درچشمم مدام

زنده رود وباغ کاران ياد باد

راز حافظ بعد اين ناگفته ماند

ای دريغ آن رازداران ياد باد

..

گمان مبر كه به پايان رسيد كار مغان * هزار باده ناخورده در رگ تاك است

..

فراخوان عمومي

مطلب زير رو در وبلاگ يکی از دوستان ديدم

....................................................................

از عموم هم ميهنان ( دانشجويان - وبلاگ نويسان - روزنامه نگاران - فعالان سياسی و اجتماعی - و . . . ) به عنوان يک هم وطن ميخواهم در برابر اين حرکات بيشرمانه بعضی از ارگانهای دولتی که کمر به نابودی تاريخ ايران بسته اند بياستند و مانع از تخريب اين تاريخ و تمدن پر افتخار که جهان را به شگفتی وا داشته است شوند

......

محل جمع آوری امضا

ای کاش

ای کاش آسمان دلمان
همچنان آبی بود
ای کاش می شد پاييز را
با نفس گرم صداقت روياند
سبز کرد
و چه زيبا بود
که به استقبال قدمهای بهار
زير برف سالها منتظر می مانديم
و تمام واژگان و لحظات را می سپرديم به ياد
نه فقط خاطره ای
که به ياد بهاری که قدم هايش را
سالهاست می شنوم

بد بخت کسی است که می ترسد خطر کند چون شاید او همچون کسی که رویایی برای دنبال کردن دارد با ناامیدی و رنج روبرو شود

اما هنگامی که به گذشته می نگرد آوای قلبش را می شنود : با معجزاتی که خدا در هر روز تو کاشته بود چه کردی؟ با استعدادهایی که پروردگارت به تو سپرده بود چه کردی؟ در گودالی دفنشان کردی چون می ترسیدی از دستشان بدهی پس میراث تو این است

یقین که زندگی ات را به هدر دادی

..

دنيا چو حباب است وليکن چه حباب
نی بر سر آب بلکه بر روی سراب
آن هم چه سراب آنکه بينند به خواب
آن هم به چه خواب٬ خواب بد مست و خراب
...

..

Tomorrow is another day

..


Today didn't have to be this way

Tomorrow is another day

Another chance to make things right

..

سفر به خير

به كجا چنين شتابان ؟

گون از نسيم پرسيد

دل من گرفته زينجا

هوس سفر نداری

ز غبار اين بيابان ؟

همه آرزويم ام

چه كنم كه بسته پايم

به كجا چنين شتابان ؟

به هر آن كجا كه باشد به جز اين سرا سرايم

سفرت به خير !‌ اما تو دوستی خدا را

چو ازين كوير وحشت به سلامتی گذشتي

به شكوفه ها به باران

برسان سلام ما را