نه... من ديگر نمي خندم

..

نه من ديگر بروي ناكسان هرگز نمي خندم

ديگر پيمان عشق جاوداني

با شما معروفه هاي پست هر جايي نمي بندم

شما كاينسان در اين پهناي محنت گستر ظلمت

ز قلب آسمان جهل و ناداني

به دريا و به صحراي اميد و عشق بي پايان اين ملت

تگرگ ذلت و فقر و پريشاني و موهومات مي باريد

شما ،‌كاندر چمن زار بدون آب اين دوران توفاني

بفرمان خدايان طلا ،‌ تخم فساد و يأس مي كاريد ؟

شما ، رقاصه هاي بي سر و بي پا

كه با ساز هوس پرداز و افسونساز بيگانه

چنين سرمست و بي قيد و سراپا زيور و نعمت

به بام كلبه ي فقر و بروي لاشه ي صد پاره ي زحمت

سحر تا شام مي رقصيد

قسم : بر آتش عصيان ايماني

كه سوزانده است تخم يأس را درعمق قلب آرزومندم

كه من هرگز ، بروي چون شما معروفه هاي پست هر جايي نمي خندم

پاي مي كوبيد و مي رقصيد

ليكن من ... به چشم خويش مي بينم كه مي لرزيد

مي بينم كه مي لرزيد و مي ترسيد

از فرياد ظلمت كوب و بيداد افكن مردم

كه در عمق سكوت اين شب پر اضطراب و ساكت و فاني

خبر ها دارد از فرداي شورانگيز انساني

و من ... هر چند مثل ساير رزمندگان راه آزادي

كنون خاموش ،‌در بندم

ولي هرگز بروي چون شما غارتگران فكر انساني نمي خندم

..