به مناسبت هفتاد و هفتمين سالروز تولد سهراب سپهری

یاد سهراب بخیر

که اگر بود صدا در می داد

چه کسی بود صدا زد سهراب؟

و من آهسته به او میگفتم

هیچکس بود صدایت می زد

با تو هستم سهراب

حرف های تو همه مثل یک تکه چمن روشن بود

یاد داریم به ما میگفتی

آب را گل نکنیم

آب را همه فهمیدند

مردم این سر رود

و چه کردند با آن

مردم آن سر رود؟

آب را خون کردند

چه به کارون کردند

نخلها پوسیدند

سروها خشکیدند

در گلستانه نه بوی علفی می آمد

و نه گل در دل آبادی

در پی نوری و لبخندی بود

ریشخندی شاید

اهل آبادیها سر رسیدن انبوه

و ز هر رهگذری پرسیدند

خانه دوست کجاست؟

و چنان تند و شتابان رفتند

که ترک خورد همه چینی تنهائیشان

چه حکایت کنم از گونه هایی که تو در خواب و همه تار میشد

چه حکایت کنم از بمبهایی که تو در خواب و همه افتادند

و هواپیمایی که از آن اوج هزاران پایی

بمب میریخت به خاک

و نمی اندیشیدکه به قانون زمین بر بخورد

جنگ خونینی بود

نه چنان جنگ خونین انار و دندان

نه چنان حمله کاشی مسجد به سجود

قتل بود از پی قتل

نه چنان قتل مهتاب به فرمان نرون

و تو میگفتی

من نمیخندم اگر بادکنک می ترکد

خوب شد رفتی و چشم تو ندید

خانه ها می ترکد

و من از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم

حرفی از جنس زمان نشنیدم

هیچ چشمی عاشقانه به زمین خیره نبود

با همه مردم شهر زیر باران رفتم

چشمها را شستم

جور دیگر نتوان دید

آنگاه دانستم

کار من نیست شناسایی راز گل سرخ

کار ما شاید اینست

که در اندوه گل سرخ شناور باشیم

خوش به حالت سهراب

اهل کاشان بودی

اهل کاشان ماندی

اهل کاشان مردی