Frans Hals

1

همه عمر به اثبات آنچه كه نيستيم گذشت
احساس هميشگي، حسرت گذشته
غرق شدم، بدنم سرد است
راست مي گفت، عشق نوعي بيماريست
تنفر هم همينطور
چقدر نزديكند بهم
بايد آنجا تنها باشم، من بيمارم
نه شما

...بهار

آغازی ديگر

رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید

وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید

صفیر مرغ برآمد بط شراب کجاست
فغان فتاد به بلبل نقاب گل که کشید

...

تاوان عشق زندگی ست

سر عشق

هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم

نبود بر سر آتش ميسرم که نجوشم

به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم

شمايل تو بديدم نه عقل ماند و نه هوشم

حکايتی ز دهانت به گوش جان من آمد

دگر نصيحت مردم حکايت است به گوشم

مگر تو روی بپوشی و فتنه باز نشانی

که من قرار ندارم که ديده از تو بپوشم

من رميده دل آن به که در سماع نيايم

که گر به پای درآيم بدر برند به دوشم

بيا به صلح من امروز و در کنار من امشب

که ديده خواب نکردست از انتظار تو دوشم

مرا به هيچ بدادی و من هنوز برآنم

که از وجود تو مويی به عالمی نفروشم

مرا مگوی که سعدی طريق عشق رها کن

سخن چه فايده گفتن چو پند می‌ننيوشم

به راه باديه رفتن به از نشستن باطل

که گر مراد نيابم بقدر وسع بکوشم

!کوری عصاکش کورهای ديگر

Pieter Brugel